Bij alles wat we doen, laten we andere dingen na. Bij alles wat we insluiten, sluiten we uit. We focussen op wat we doen en duiden. Maar is de betekenis van wat daarbuiten valt niet even essentieel? Of essentiëler? Zelf presenteer ik mezelf graag een gedreven politicus die de wereld wil veranderen, maar ben ik niet veel meer de kluizenaar die zich eenzaam terugtrekt op ons erf, in een hoekje, om alles te behouden wat er is? Om zo de tijd langer te laten duren? Ik toon mij graag als intellectueel, maar is het niet juist de deken van onwetendheid waarin ik mij wikkel, die mij veiligheid biedt? En troost? Is er niet een wereld achter de yolo-beelden op Facebook die toont wie mensen werkelijk zijn? Als ons het lef ontbreekt op zoek te gaan naar wat zich afspeelt buiten de schijnwerpers, vervliegt het leven.